สัตติสตสูตร

ว่าด้วยการตรัสรู้อริยสัจ ๔

[ ๑๗๑๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย! เปรียบเหมือนบุรุษผู้มีอายุร้อยปี
พึงกล่าวอย่างนี้ กะผู้มีชีวิตอยู่ร้อยปีว่า
มาเถิด บุรุษผู้เจริญ ชนทั้งหลาย จักเอาหอกร้อยเล่มทิ่มแทงท่าน
ในเวลาเช้า ... ในเวลาเที่ยง ... ในเวลาเย็น

ท่านนั้น ถูกเขาเอาหอกสามร้อยเล่ม ทิ่มแทงอยู่ทุกวันๆ
มีอายุร้อยปี มีชีวิตอยู่ร้อยปี จักตรัสรู้ อริยสัจ ๔
ที่ยังไม่ได้ตรัสรู้ โดยล่วงร้อยปีไป

กุลบุตรผู้เป็นไปในอำนาจ แห่งประโยชน์ ควรจะรับเอา
ข้อนั้นเพราะเหตุไร ? เพราะว่าสงสารนี้ มีเบื้องต้นที่สุด
อันบุคคลไปตามอยู่รู้ไม่ได้แล้ว เบื้องต้นที่สุดแห่งการประหารด้วยหอก
ดาบหลาวและขวานย่อมไม่ปรากฏฉันใด

ก็ข้อนี้ พึงมีได้ฉันนั้นว่า ก็เราไม่กล่าวการตรัสรู้อริยสัจ ๔
พร้อมด้วยทุกข์ โทมนัส แต่เรากล่าวการตรัสรู้อริยสัจ ๔
พร้อมด้วยสุข โสมนัส อริยสัจ ๔ เป็นไฉน?
คือ ทุกขอริยสัจ ฯลฯ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย! เพราะฉะนั้นแหละ
เธอทั้งหลายพึง กระทำความเพียร
เพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า
นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.

จบ สูตร

พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ ( ภาษาไทย) เล่มที่ ๑๙
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑ สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
หน้าที่ ๔๓๕/ ๔๖๙ หัวข้อที่ ๑๗๑๘