[ ๘๖ ] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาค ตรัสเรียกท่านพระอานนท์มารับสั่งว่า
ดูกรอานนท์ ! มาไปกันเถิด เราจักไปโกฏิคาม
ท่านพระอานนท์ทูลรับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคแล้ว

ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคพร้อมด้วยภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่
เสด็จถึงโกฏิคามแล้ว ได้ยินว่า พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ โกฏิคามนั้น ณ ที่นั้น
พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! เพราะไม่รู้แจ้ง แทงตลอดอริยสัจ ๔
เราและพวกเธอ จึงเร่ร่อนท่องเที่ยวไป สิ้นกาลนาน อย่างนี้
เพราะไม่รู้แจ้ง แทงตลอด อริยสัจ ๔ เป็นไฉน?

เพราะไม่รู้แจ้ง แทงตลอด ทุกขอริยสัจ
เราและพวกเธอ จึงเร่ร่อนท่องเที่ยวไป ตลอดกาลนานอย่างนี้
เพราะไม่รู้แจ้ง แทงตลอด ทุกขสมุทัยอริยสัจ ...
ทุกขนิโรธอริยสัจ ... ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ
เราและพวกเธอ จึงเร่ร่อนท่องเที่ยวไป สิ้นกาลนานอย่างนี้ ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! เราได้รู้แจ้งแทง ตลอดทุกขอริยสัจ
ทุกขสมุทัยอริยสัจ ทุกขนิโรธ อริยสัจ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจแล้ว
ตัณหาในภพ เราถอนเสีย แล้ว ตัณหาอันจะนำไป สู่ภพสิ้นแล้ว บัดนี้ ภพใหม่ไม่มี ฯ

พระผู้มีพระภาคผู้สุคตศาสดาครั้นได้ตรัสไวยากรณ์ภาษิตนี้จบลงแล้ว จึง ได้ตรัสคาถา

ประพันธ์ต่อไปอีกว่า

[ ๘๗ ] เพราะไม่เห็นอริยสัจ ๔ ตามเป็นจริง
เราและพวกเธอจึงท่องเที่ยวไปในชาตินั้นๆ สิ้นกาลนาน
เราได้เห็นอริยสัจ ๔ เหล่านั้นแล้ว เราถอนตัณหาอันจะนำไปสู่ภพเสียได้แล้ว

มูลแห่งทุกข์เราตัดได้ขาดแล้ว บัดนี้ ภพใหม่ไม่มี ดังนี้ ฯ

 

พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ ( ภาษาไทย ) เล่มที่ ๑๐
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒ ทีฆนิกาย มหาวรรค
หน้าที่ ๗๙-๘๐ หัวข้อที่ ๘๖-๘๗