กลอนสรภัญญ์ พื้นบ้านอีสาน
กลอนพระธาตุพนม ตอนที่ ๓
เดือนปีไม่แน่นอน ได้ยอกย้อนวันเวลา
สังเอ๋ยสังขารา อนิจจาไม่เว้นหว่าง
อันกาลและเวลา ย่อมเซ่นฆ่าสิ่งต่างๆ
ไม่ว่าสิ่งก่อสร้าง ย่อมอัปปางล้มละลาย
พระธาตุพนมนี้ เป็นเจดีย์ที่ยิ่งใหญ่
ได้โค่นล้มทั้งหงาย พังทะลายเป็นธุลี
สิบเอ็ดเดือนสิงหา สองพันห้าร้อยสิบแปด
ทุ่มครึ่งได้พอดี เป็นวันที่พระธาตุล้ม
เป็นที่อัศจรรย์ ในวันนั้นลั่นละทม
ปวงชนก็เหงางม ไม่ชื่นชมเศร้าอุรา
เห็นว่าพระธาตุนี้ ที่เป็นธาตุคู่เมืองมา
ทำให้ปวงประชา ทุกแหล่งหล้าธรณี
โศกเศร้าและโสกา ทุกใบหน้าเศร้าโสกี
เพราะว่าพระธาตุนี้ เป็นธาตุที่คนบูชา
ตั้งแต่พุทธกาล มาช้านานตระหง่านตา
เศร้าใจอาลัยหา ธาตุอุราได้ล้มลง
กรมศิลปากร มาสังขรณ์ขึ้นมาใหม่
เป็นธาตุที่ยิ่งใหญ่ ได้สร้างไว้ที่แห่งเดิม