กลอนสรภัญญ์ พื้นบ้านอีสาน
กลอนเสียงระฆังทอง
พระองค์ทรงตรัสชี้ ในคัมภีร์ธัมมุนี
เสียงนกร้องวี่ๆ ระวีวอนสะท้อนใจ
เป็นเสียงสำเนียงนอก มันยอกย่อยั่วหัวใจ
ให้เราได้หลงไหล ตามเสียงไปไม่ดีแล
สู้เสียงสำเนียงธรรม รสพระธรรมอันแน่วแน่
พระธรรมรับเอาแต่ ผู้ยึดแท้ในคำสอน
ระฆังดังยามเย็น เสียงเย็นๆชื่นอุรา
ฝูงชนที่เร้าร้อน ผู้ง่วงนอนไม่อยากไป
วัดวาบ่สดใส คนเยาว์วัยไม่สนใจ
มีแต่คนแก่วัย ตั้งใจแท้สดับฟัง
อันรสแห่งพระธรรม จะกำจัดความชั่วชัง
ดับโลภและโทสัง และปิดบังทางอบาย
สัญญาณเสียงระฆัง เย็นกระทั่งดวงวิญญาณ
นักปราชญ์ท่านกล่าวขาน ว่าสัญญาณแห่งเสียงบุญ
คุณๆ ที่ได้ฟัง กล่าวเสียงดังสาธุการ
ต่างจากเสียงปืนผา เสียงดังมาน่ากลัวจริง
ได้ยินเสียงปืนยิง สัตว์นอนนิ่งขาดใจตาย
ฝ่ายเสียงระฆังทอง เหมือนเสียงร้องแห่งเทวา
มามามาเถิดหนา ฟังสัญญาณระฆังทอง
พี่น้องจะเบิกบาน สุขสำราญทั้งกายใจ