กลอนสรภัญญ์ พื้นบ้านอีสาน
กลอน สงคราม
โลกเราทุกวันนี้ มันสุดที่จะเลวทราม
เพราะมีแต่สงคราม เข่นฆ่ากันทุกเวลา
วัตถุเจริญรุด ใจมนุษย์กลับต่ำช้า
คำสอนศาสดา ไม่นำพาจะจดจำ
สัตว์ร้ายกระหายเลือด บ้าดีเดือดชอบก่อกรรม
สิทธิอันชอบธรรม ก็กระหน่ำให้แหลกราน
สงครามคือความตาย คนทั้งหลายไม่ต้องการ
ข้าวปลาและอาหาร ทั้งคาวหวานและรำเค็ญ
ผัวเมียพลัดพรากกัน อีกลูกนั้นหาไม่เห็น
น้ำตาก็กระเด็น ไหลรินหยดรดดวงใจ
โอ้ว่าสงครามนี้ ความปราณีอยู่ที่ไหน
เร้าร้อนดังกองไฟ ที่เผาไหม้จนวอดวาย
ลูกเล็กและเด็กแดง ถูกทิ่มแทงถึงความตาย
มันฆ่าอย่างโหดร้าย เห็นความตายเป็นผักปลา
สงครามเกิดที่ไหน เลือดรินไหลลงทาบทา
เดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า เลือดแดงทาเปรอะเปื้อนดิน
เสียงปืนกัมปนาท หมายพิฆาตให้แดดิ้น
กี่ศพกลบแผ่นดิน ความบ้าบิ่นของผู้นำ
โลภหลงในอำนาจ ดุจปีศาจไร้ศีลธรรม
ลืมแม้ความบาปกรรม จะชักนำอเวจี
วิงวอนทวยเทพไท้ ขอให้ไทยพ้นไพรี
ด้วยพระบารมี กษัตริย์นี้ช่วยคุ้มเทอญฯ