กลอนสรภัญญ์ พื้นบ้านอีสาน
กลอนนางมัทรีเดินดง
โอหนอมาแสนยาก มาลำบากยากแก่ใจ
มัทรีมาร้องไห้ ถึงแก่นไท้ลูกแก้วตา
โอยๆ ร้องเรียกหา สองปุตตาในพนา
ทั่วแคว้นแดนภูผา ร้องเรียกหาสองบังอร
มาเถิดสองอ่อนน้อย เรียกจ้อยๆ ไม่หยุดหย่อน
วันนี้ผิดแต่ก่อน ลูกอุทรไม่เห็นมา
กัณหาและชาลี มาหนีแม่สุดปัญญา
แต่ก่อนพอแม่มา วิ่งมาหาได้ชวนชม
ความทุกข์ทรมาน พาสังขารสั่นระทม
วันนี้ไม่ได้ชม สองสนมอยู่แห่งใด
ร้องเรียกทั้งเหลียวมอง และสอดส่องสุดหัวใจ
จ้อยๆ อยู่กลางไพร สะอื้นไห้ทั้งโสกา
ตกตมแม่ลงงม ไม้ทับถมแม่ค้นหา
โธ่เอ๋ยอนิจจา หาลูกรักทั้งสองศรี
ใจแม่จะขาดแล้ว โอลูกแก้วดวงชีวี
เข้าทูลพระภูมี ผู้ทรงศรีพระยาเวส
ทานแล้วลูกแก้วตา ให้ตาพราหณ์ได้สมเจตน์
มัทรีทนเทวษ (อ่านว่า ทะเวด) เวทนาอย่างหนักหนา
ล้มลงสลบไป สามีได้ทานปุตตา
มัทรีใจขาดแล้ว น้ำเต้าแก้วมาโสดสรง
นางก็ฟื้นขึ้นมา โมทนากับพระองค์
หวังรับอานิสงส์ กับพระองค์ผู้ทรงธรรม

หมายเหตุ เทวษ [ทะเวด] น. การครํ่าครวญ ความลําบาก