กลอนสรภัญญ์ พื้นบ้านอีสาน
กลอนกล่องข้าวน้อยฆ่าแม่
กล่องข้าวน้อยคนเล่าขาน เป็นตำนานสืบกันมา
หนุ่มหนึ่งคะนองวัย เช้าหนึ่งไปช่วยไถนา
ฝนตกพอสุยสุย เอาเจ้าทุยเข้าไถนา
ลากไถวนไปมา ถึงเหนื่อยล้าก็อดทน
เหงื่อหนุ่มชุ่มหน้าหลัง รวมกำลังสู้แดดฝน
หนุ่มรู้ว่ายากจน มีแม่คนแต่พ่อตาย
วันหนึ่งแม่ตื่นนอน นึ่งข้าวก่อนตะวันสาย
จัดข้าวส่งลูกชาย ทั้งถวายพระมุนี
จัดเสร็จสายไปหน่อย กล่องข้าวน้อยยัดเต็มที่
กับข้าวจัดอย่างดี จรลีสู่ทุ่งนา
เดินเดินกับวิ่งแปร๋ หิวข้าวแน่ลูกของข้า
พอถึงเรียกลูกยา กินข้าวปลาให้สบาย
พ่อหนุ่มพอแดดร้อน แสนเหนื่อยอ่อนหิวกระหาย
จิตใจโมโหร้าย เฆี่ยนตีควายไม่ปราณี
ได้ยินแม่เรียกหา อารมณ์บ้ามาแทนที่
อย่ามาทำใจดี ทำเป็นทีรักลูกชาย
วางไถแล้ววิ่งแปร๋ เข้าหาแม่ด้วยใจร้าย
หิวข้าวจนตาลาย พาลวุ่นวายฆ่าแม่ตัว
กล่องข้าวน้อยนิดเดียว ได้ฉุนเฉียวลืมชั่วดี
จับแอกตีแม่ตัว เป็นลูกชั่วฆ่าแม่ตาย
ฆ่าตายแล้วกินข้าวต่อ อิ่มเกินพอข้าวเหลือหลาย
กับข้าวก็มากมาย จึงคิดได้แม่รักตน
กอดศพแม่ร้องไห้ แสนเสียดายเป็นล้นพ้น
ลูกเป็นทรชน ฆ่าแม่ตนควรประนาม
บวชก่อพระเจดีย์ เป็นสักขีลูกหยาบหยาม
พระคุณแม่งดงาม ลูกเลวทรามทรพี
ทุกคนจำไว้เถิด พระคุณเลิศคือแม่นี้
รักแม่เท่าชีวี สุดหาที่จะเปรียบปาน
เจดีย์กล่องข้าวน้อย ประหนึ่งคอยเตือนเราท่าน
นึกถึงคุณแม่นาน เดินทางผ่านยโสธร
ชายทุ่งบ้านตาดทอง เมื่อท่านมองอนุสรณ์
เหมือนใจจะขาดรอน อกร้าวรอนคุณแม่เอย ฯ